Rozstanie, 1953, drzeworyt, 8 x 6 cm

23 marca 2017 przypada sześćdziesiąta rocznica tragicznej śmierci Andrzeja Wróblewskiego.

„Czas mija i to, co wydaje się nam rzeczywistością, odchodzi nieubłaganie w przeszłość, zacierają się fakty, ich uwarunkowania, zapomina się poszczególne nazwiska. A jednak istnieje konieczność wypełnienia tych luk, zarówno dla ciągłości tych zjawisk, jak i ich pełniejszego zrozumienia. Do tych zjawisk należy również wyjątkowy pod wieloma względami okres studiów i początek samodzielnego życia artystycznego znacznej grupy artystów urodzonych w latach dwudziestych i związani z Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie. Było to pokolenie, które znalazło się w szczególnej sytuacji życiowej, pozbawionej w sposób brutalny naturalnych warunków młodości i dorastania; wystawieni z całą bezwzględnością w sytuacje, jakże często ekstremalne, zmuszeni do samodzielnego podejmowania decyzji, niejednokrotnie decydujący o samym istnieniu. […] Sytuacja ta musiała wpłynąć w sposób znaczący na kształtowanie się świadomości, na dalszy sposób postępowania.”
Ali Bunsch „Pogmatwane początki”, [w:] „I Wystawa Sztuki Nowoczesnej. Pięćdziesiąt lat później”, Kraków 1998.

W liście do żony ok. 1953 r. artysta napisał: „Nie potrzebuję teraz śmierci, śmierć noszę stale ze sobą i zmęczenie czy zmiana pogody wystarczy, żebym ją poczuł w piersiach.”
„Andrzej Wróblewski nieznany”, red. J. Michalski, Kraków 1993.